کشور چین پرجمعیت ترین کشور جهان است و به همین علت زبان چینی هم زبان بیش از یک پنجم مردم جهان است از جمله کشورهایی که بجز چین به این زبان صحبت می کنند : تایوان، سنگاپور، مالزی و سایر مکانهایی که محل زندگی و امرار معاش چینی ها است رو میتوان نام برد که همین موضوع نشان دهنده وسعت و گستردگی این زبان در دنیا است.
از آنجایی که زبان چینی حروف الفبا ندارد و به صورت آوایی است و دارای نگارش سخت است، این امرموجب گردیده این زبان جز مشکل ترین زبان های دنیا قرار بگیرد. به زبان چینی در زبان بومی چین خن یو ( Hanyu ) گفته می شود که خن ( Han ) نشأت گرفته از نژاد اصلی و اصیل قومیت چین می باشد.
در مورد نوشتار خطی نیز به خط چینی در زبان چینی جونگ ون ( Zhongwen ) گفته می شود.
اشکال یا کاراکترهای خط چینی که در زبان چینی خن ز (hanzi) گفته می شود ریشه در فرهنگ و تاریخ چندین هزار ساله چین دارد و از آنجائیکه این اشکال و خن زها ( hanzi) بسیار فرار هستند بهتر است برای یادگیری آنها به فرهنگ و تاریخ چین هم نگاهی انداخته شود چرا که این کاراکترها و یا به عبارتی خن زها ( hanzi) در بدو شکل گیری همه نقاشی هایی بودند که افراد در زمان قدیم به واسطه نوع تفکر و برداشت خود از اجسام ایجاد می کردند و بدیهی است که یادگیری فرهنگ و تاریخ خود در راستای آموزش و یادگیری صحیح و جذا ب خن زها ( hanzi) بسیار مفید است و کمک شایانی به این امر خواهد کرد.
خط چینی به دو صورت خط قدیم (سنتی) و خط ساده شده تعریف میگردد. خط قدیم یا به عبارتی چینی سنتی و کلاسیک از قرنها قبل برای نگارش این زبان استفاده می شده است و امروزه در کشورهای جمهوری خلق تایوان، هنگ کنگ و ماکائو رایج است .
خط ساده شده چینی که از همان خط سنتی نشات میگیرد و این خط به صورت ساده تر و پس از اصلاحات در خط سنتی اولین بار به دستور موسس جمهوری خلق چین یعنی مائو زدونگ ایجاد شد و امروزه در کشورهای جمهوری خلق چین و سنگاپور رایج است
تعداد خن ز ها ( hanzi) یا همان کاراکترهای چینی بیشتر از 80.000 عدد می باشد البته همه این خن ز ها ( hanzi) امروزه مورد استفاده قرار نمیگیرند و تعدادی از خنز ها ( hanzi) هم منسوخ شده اند. برای داشتن یک سواد خواندن و نوشتن معمولی یادگیری حداقل 10.000 خن ز ( hanzi) یا کاراکتر لازم است از آنجاییکه خط چینی خط تصویری است حافظه بصری قوی کمک شایانی در یادگیری سریع و بخاطر سپردن کاراکترها می کند.زبان چینی زبان آوایی است و برای یادگیری این آواها که از حروف صدا دار و بی صدا و همچنین آهنگ شکل گرفته است الفبایی به لاتین به نام پین یین (Pinyin) استفاده می شود.
امروزه برای آموزش این زبان و نوشتار آن برای خارجی زبان ها و علاقه مندان و حتی کودکان چینی در مدارس از پین یین (Pinyin) استفاده می شود.
با توجه به آهنگین بودن زبان چینی عدم رعایت درست آهنگ ها معانی کلمات را تغییر می دهد لذا یادگیری و تلفظ صحیح این آواها و آهنگ ها بسیار مهم است.
بدیهی است با توجه به وسعت سرزمین چین و تنوع قومیت های چینی ، گویش های متعددی نیز وجود داشته باشد گویش رسمی زبان چینی در زبان بومی پوتون خوا ( Putong hua) یا همان ماندارین می باشد
گویش ماندارین در همه نقاط کشور چین و حتی خارج از چین راه برقراری بین چینی هاست و با ماندارین به راحتی می توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند . از گویش های دیگر زبان چینی می توان به گویش کانتونی که در جنوب این کشور و در استان گواندونگ رایج است اشاره کرد.